"Nad morze" cz.1 - Kraków-Gdańsk

 Moja najdłuższa przejażdżka rowerowa w 2014 roku to wycieczka z Krakowa na Hel. W ciągu 9 dni (dojazd + pokręcenie po okolicy) przejechałam 1087 km, więc dystans w stosunku do czasu nie jest obłędny, ale sama wyprawa w jakimś sensie była. Było to 9 dni w ciągu, których byłam odcięta od wszystkiego. Nie liczyłam czasu - dni odmierzałam "ostatnio spałam w...,wcześniej w...". Kilometrów też nie liczyłam, bo pierwotne wobec dystansu było zwiedzanie miast - w paru byłam po raz pierwszy, do kilku innych mam sentyment, więc chciałam w nich dłużej zostać. Zasadniczo była to wyprawa "na dzikusa", czyli bez planu, jedynie z celem. Nie miałam zaplanowanego żadnego noclegu, co spowodowało parę stresowych sytuacji, ale zawsze wszystko się dobrze kończyło (nawet, gdy raz noclegu nie znalazłam...).

DZIEŃ PIERWSZY - 150 km

Ruszyłam niewyspana...dziwną trasą - przez Dolinki Krakowskie, czym zdecydowanie nadrobiłam, gdyż nie dało się tam jechać zbyt szybko. Kierowałam się na Ojców, pytając pana o drogę pierwszy raz usłyszałam pytanie: "Sama..?" (miało to dodatkowy kontekst..wizualny..). Ojców jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc przez krakowskich rowerzystów ze względu na walory estetyczne - ja w tym roku byłam tam tylko właśnie w tym momencie. Już na początku zaczęło padać na chwilę. Ogólnie byłam śpiąca i w związku z tym oraz tym, że wyjechałam późno byłam nie do końca szczęśliwa, ale w Wolbromiu poczułam ten klimat, który tak kocham...

Wjechałam do województwa śląskiego od innej strony niż zazwyczaj (choć wolę Górny Śląsk).

Kolejne miasteczka tego województwa. W Smoleniu znajdują się ruiny zamku. Byłam już w tym miejscu 12 lat temu, gdy wraz ze znajomymi odwiedzałam część zamków Szlaku Orlich Gniazd. Pamiętam, że pytałam wtedy pewnego pana gdzie jest...Smoleńsk...pan na to: "w Rosji"....
W miejscu tym ponownie zaczęło padać. Chwilę czekałam, ale zdecydowałam się jechać. W Pilicy spotkałam pewnego pana-żartownisia, który krzyknął, że nie mam powietrza w jednym z kół. Ja się wystraszyłam, zerkam, a pan w śmiech...

W Lelowie odwiedziłam Grób cadyka Dawida Bidermana (tylko z zewnątrz).

Ruszyłam dalej. Kierowałam się do Włoszczowej. Robiło się ciemno...A ja byłam bez noclegu. Po drodze dzwoniłam do osób wynajmujących pokoje w okolicy, ale wszystko było zajęte...Nie była to ciekawa perspektywa, aczkolwiek myślałam, że może na miejscu coś znajdę. Poza tym w najgorszym wypadku spędzę noc na stacji - najsłynniejszej w Polsce (na pewno jest to duży dworzec...). Na znaku pojawiła się opcja "Częstochowa" i potem trochę żałowałam, że jej nie wybrałam.

Około godziny 22 wjechałam do województwa świętokrzyskiego. Była to idealna pora, by kierować się na miejsce noclegu, ale takiego miejsca było brak...

W końcu Włoszczowa. Kupiłam jedzenie w sklepie nocnym (tylko jeden taki znalazłam) i zastanawiałam się co robić...Pokręciłam po mieście szukając tej stacji kolejowej...Znalazłam - zamkniętą! Ale był posterunek policji, już miałam się tam udać, żeby zapytać, czy mogę podładować telefon, który "padł" i "Chłopaki, czy mogę z Wami posiedzieć aż zrobi się jasno, bo nie chcę jeździć po nocy"? dodając, że jakby było to możliwe to cela na chwilkę snu byłaby fajną opcją...Ale troszkę się wstydziłam...W końcu trafiłam na stację benzynową, tam podładowałam telefon i zagadałam się z panią sprzedawczynią i panem klientem. Okazało się, że w mieście są hotele. Hotele - hmmmm - droga opcja zapewne, ale nie chciałam tracić czasu na niespanie, więc się tam udałam. W pierwszym z hoteli okazało się, że nie można płacić kartą, więc ruszyłam do drugiego.

DZIEŃ DRUGI - 84 km

Następnego dnia zjadłam śniadanie w hotelu, które było w cenie. Byłam chyba jedynym gościem w tym ośrodku...

Ruszyłam dalej.

Wjechałam do kolejnego województwa.

W Przedborzu zaczęło padać, więc chwilę czekałam wraz z panami, którzy w centrum swego miasta spędzają wolny czas przy piwku...

A potem dalej...Drugie śniadanie zjadłam na trawie. Zdecydowanie wolę taki klimat posiłków od tego hotelowego.

I dalej przez łódzkie.

W końcu dotarłam do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie mieszka moja koleżanka, która nie znosi zdjęć...i tam spędziłam noc.

DZIEŃ TRZECI - 161 km

Następnego dnia wstałam...przed piątą, gdyż koleżanka tak zaczyna pracę. Nie oznacza to, że wcześnie ruszyłam, gdyż ploteczki się przedłużyły, a potem się pogubiłam przy wyjeździe z miasta.

Pojawiający się niekiedy problem - gdzie jest droga, po której można jechać rowerem...

W końcu znalazłam odpowiednią drogę, a potem odkryłam ogromny punkt handlowy...Jego wielkością byłam oszołomiona...Biegałam po sklepach jednak nic nie kupiłam, gdyż wszystko musiałoby być przewiezione na moich plecach (przynajmniej do poczty skąd mogłabym wysłać zakupy do domu, ale na to szkoda mi było czasu).

Widać, że zbliżałam się do najbardziej sfeminizowanego miasta w Polsce...

ŁDZ to czas dla nas! O.S.T.R. - Tabasko. W mieście tym byłam po raz pierwszy.

Łódzkie murale (te oficjalne i te nieoficjalne - miłosne wyznania...).

Najmodniejsze miejsce w Łodzi - OFF Piotrkowska (http://offpiotrkowska.com/) mieszczące się w dawnej fabryce bawełny Franciszka Ramischa. Świetne wykorzystanie postfabrycznej przestrzeni (kultura, sztuka, kreatywny biznes i cudne murale)!

Wizytówka miasta - ul. Piotrkowska.

I dalej przez Łdz...

...ku łódzkiemu lotnisku.

Bałuty welcome to! O.S.T.R. - Bałuty....Ważnym punktem mojego zwiedzania miast są miejsca, z którego pochodzą raperzy, których cenię (oprócz Ostrego z dzielnicy tej pochodzą: Zeus, Spinache, Afront oraz koszykarz Marcin Gortat). 

Dzielnica ta stała się częścią Łodzi w 1915 roku, wcześniej była to największa wieś w Europie w danym czasie (ze względu na liczbę mieszkańców - 100 tysięcy). 

Na podstawie kawałków Ostrego spodziewałam się miejsca, które wizualnie będzie przerażać...

O.S.T.R.ft. Kochan, Zeus - Reprezentuj Bałuty..."Taki jaki świat jest takie są Bałuty". 

Miejska ekspresja przy wyjeździe z Łodzi. Pierwszy "postulat" popieram w stu procentach, drugi w żadnym. I kocham podróżować na rowerze!

Zgierz i jeż (symbol promocyjny miasta).

Interesująca architektura (taka "z przytupem" i ozdobami).

W końcu zainteresowałam się kwestią dzisiejszego noclegu...Podzwoniłam do okolicznych opcji (np. w Kutnie, gdyż jest to miasto w miarę duże), ale miejsc było ponoć brak. Istniała możliwość noclegu w zajeździe, w którym jadłam, ale stwierdziłam, że poszukam czegoś w kolejnym większym mieście, gdyż nocleg ten był droższy niż miał być w założeniu, a poza tym noc jeszcze nie zapadła...

Około godziny 22 dotarłam do Łęczycy, w której odbył się zjazd dostojników duchownych i świeckim w 1180 roku. Miałam nadzieję, że będzie może tu jakiś hostel, czy coś takiego...Pomyliłam się...tak jak z tym, że do Włocławka jest 46, a nie 71 km (myślałam, że to mieszkańcy Łęczycy się mylą, jak dopytywałam jak daleko, a oni, że około 80 km, bo zakodowałam dystans 46 km...). Rozmawiając z koleżanką przez telefon mówiła, żebym jechała te (pomylone) 46 km (że ona by jechała..). Dużo jeździłam w nocy po terenach, których nie znam, setki km od domu, ale gdy jest to możliwe to staram się tego unikać. Aczkolwiek ruszyłam...bo co robić...

Jechałam i jechałam w tych ciemnościach...

...i nagle skręt do miasta, które na mapie widniało jako większa kropka. Większa kropka = większe szanse na pensjonaty, kwatery. Wylądowałam o północy w nieznanym mi miasteczku...Ale kręcił się tam radiowóz policyjny, więc stwierdziłam, że przynajmniej bezpiecznie...Siedziałam na rynku, patrzyłam na mosiężny dzbanek z kwiatami, rozmawiając z kolegą przez telefon, który leżąc w ciepłym łóżeczku śmiał się..."To nie jest śmieszne"..."Wiem, ja bym chyba się rozpłakał..". Na kamienicy obok widniał napis: noclegi. Tylko, że światła pogaszone...godzina dość późna...Waham się, czy dzwonić...Dzwonię (w sumie, jak kolega powiedział powinni liczyć się z tym, że ktoś może zadzwonić o tej porze). Odebrała pani, która mówi, że  wszystko jest zajęte, a w jednej części remont, więc tam nie ma nic. Na co ja odpowiadam, że mi potrzebne po prostu bezpieczne miejsce na sen, a wystarczy mi koc i mogę dać 30 zł za taki nocleg, co chyba jest uczciwą ceną. Pani, że tak nie można...Ja próbuję przekonać, że mi naprawdę wygody nie są potrzebne, tylko sen w bezpiecznym miejscu. Pani, że nie nie, ale że nie daleko jest pizzeria może tam coś wynajmują. Ruszam oddzwaniając do kolegi, że no niestety nie udało się, ale słyszę, że ktoś próbuje się ze mną połączyć. Z kolegą się rozłączam i oddzwaniam - to była pani, która mówi, że zapomniała, iż jeden pokój się zwolnił. WOW! Wracam i dostaję pokój z łazienką za cenę, którą oferowałam za remontowane miejsce...Ten przypadkowy nocleg "z fartem" dał mi więcej radości niż dałby zarezerwowany wcześniej w pięciogwiazdkowym hotelu. 

DZIEŃ CZWARTY - 112 km

Następnego dnia wstałam, była piękna pogoda. W blasku dnia zobaczyłam dzbanek z kwiatami, na który patrzyłam o północy poprzedniej nocy zastanawiając się, czy będę na niego patrzyć całą noc...

Jak widać na znaku do Włocławka z tego miasta miałam jeszcze 49km.

Wjechałam do kolejnego województwa.

W góralskim zajeździe w województwie kujawsko-pomorskim (sic!) zostałam oszukana! Zamówiłam prażonki, a dostałam...po prostu ugotowane ziemniaki. Okazało się, że być może kwaterę znalazłabym w Lubieniu Kujawskim, bo znajdowało się tam parę budynków z napisem: noclegi. W ogóle to jadąc myślałam, że mogłabym pójść spać w kukurydzy..Gdy jest jasno wydaje się to prostsze i..bezpieczniejsze...W nocy byłoby to przerażające (czy nie okazałoby się, że śpię np. obok jakiejś chatki, której bym nie zauważyła w świetle księżyca i czy właściciel chatki nie okazałby się jakimś psychopatą...).

W końcu dotarłam do Gminy Włocławek. Tuż za znakiem na krzesełku wędkarskim siedziała pani pielęgniarka (oczywiście nieprawdziwa...) zaciekawiona moją osobą. Wcześniej widziałam panią w odblaskowej sukience (do której miałam ochotę krzyknąć, że fajny kolor - taki bikingowy) biegnącą do pana, który zaparkował samochód w lesie po drugiej stronie....A gdy okazało się, że w pewnym momencie pojawił się zakaz jechania po ulicy i muszę skręcić w leśną ścieżkę rowerową (bardzo przyjemną w ciągu dnia) cieszyłam się, że nie ruszyłam do Włocławka w nocy. Myślę, że te panie, ten zakaz, ten las wprowadziłyby trochę nerwową atmosferę w mojej głowie w środku nocy...Jeszcze dosadniej poczułam to, że jestem szczęściarą, że udało mi się znaleźć nocleg poprzedniej nocy w Krośniewicach.

Dotarłam do Włocławka...

...w którym są piękne bulwary wiślane!

Wyjeżdżając z Włocławka zaczęło padać. Chwilę czekałam, potem przebrałam się w przejściu podziemnym i ruszyłam dalej. W końcu się wypogodziło i było znów pięknie. 

Jadąc cały czas główną drogą dotarłabym do Torunia, ale ja odbiłam do miasteczka uzdrowiskowego, do którego mam sentyment...

Mój sentyment wiąże się parokrotnym z uczestnictwem w tej o to imprezie: Ciechocinek - Dziani. 

Charakterystycznym elementem tego miasteczka słynącego z sanatoriów i dancingów jest fontanna "Grzybek". Jest to ozdoba oraz naturalne inhalatorium, gdzie można wdychać bogate w jod powietrze. Dlatego też jest on dość oblegany przez panie kuracjuszki i panów kuracjuszy...

Innym ważnym punktem w Ciechocinku są tężnie podobnie, jak powyższa fontanna stanowiące naturalne inhalatorium. Jest to największa i unikatowa tego typu budowla w Europie, wokół której bardzo przyjemnie jeździ się na rowerze w blasku księżyca.

A obok pięknie świecące nocą fontanny...Postanowiłam zostać w Ciechocinku, gdyż lubię to miasteczko, a ponadto jest tu mnóstwo opcji noclegowych. Tylko tak zachłysnęłam się kręceniem po mieście, że kwestią mojego spania zajęłam się o 22. Kilka razy zostałam odprawiona z kwitkiem - miejsc brak. Ale każdy polecał jakąś kolejną osobę, że może tam wolne miejsca i w końcu się udało. Pani wyszła w szlafroku i gdy ja zdecydowana mówiłam, że biorę, ona nie była pewna, czy będzie mi odpowiadać miejsce nie do końca w pokoju tylko w swoistym korytarzu pod schodami na rozłożonym fotelu i chciała, żebym obejrzała. To obejrzałam i decyzji nie zmieniłam. Dodatkowo pani jeszcze obniżyła mi cenę za te niby niedogodne warunki. Właścicielka była bardzo miła i ciekawie mi się z nią rozmawiało o tym pensjonacie, imprezowaniu emerytów (ja kładłam się spać, a inne panie lokatorki duuużo starsze były jeszcze na dancingu...), o Cyganach...

DZIEŃ PIĄTY - 118 km

Wstałam stosunkowo wcześnie, ale znowu zagadałam się z panią właścicielką na tarasie przy kawie. Oczywiście pani była zadziwiona moją osobą. Martwiła się o mnie, że coś może mi się złego stać ("tym bardziej, że jak modelka.."). Rozwinęła temat życia imprezowego kuracjuszy (bardzo interesujące!), trudnych lokatorów, rozpoczynania swojego biznesu (stosunkowo niedawno kupiła ten dom). Myślę również, że byłam ewenementem wśród jej dotychczasowych gości i cieszyła ją moja obecność. A mi nocleg ten udowodnił (kolejny raz), że nie posh hotel daje najwięcej "noclegowej satysfakcji", lecz to, że w pewnym momencie, gdy nie jest się pewnym, czy będzie się spało pod dachem (choć w tym wypadku  nie było aż tak źle, bo mogłam ruszyć do Torunia - nie tak daleko, ale trochę przez krzaki i tam czegoś szukać...tym bardziej, że poczułam, że pojeździłabym jeszcze..), znajduje się takie miejsce oraz mili ludzie, którzy mają ciekawe historie i chcą się ze mną nimi dzielić. Potem wysłałam brudne rzeczy do domu, żeby nie wozić tego bez sensu na moich plecach, posiedziałam na kawie i całkiem sporo pokręciłam po miasteczku szukając miejsc, w których byłam bywając w tym miasteczku...i tak zrobiło się popołudnie....

W końcu ruszyłam dalej.

Dotarłam do Torunia. Było nieziemsko gorąco....I w tak pięknych okolicznościach przyrody - cudne bulwary - pojeździłam na moim rowerze.

A potem po centrum. 7 lat temu, będąc w Toruniu pierwszy jadłam (ale nie zjadłam..) amerykankę  (w Krakowie tego raczej nie ma). Wtedy jej okropny smak wzbudził we mnie wręcz szok...brrr...taka była paskudna. Będąc teraz w tym mieście, widząc piekarnię weszłam, by zapytać o ten przysmak (bo są ludzie, którzy się tym zachwycają...chciałam, więc dać temu wypiekowi jeszcze jedną szansę..).

W związku z mega-upałem zaopatrzyłam się w duże ilości picia i ruszyłam przed siebie. Jechałam 91, a tu nagle znak na Malbork (wcześniej dowiedziałam się, że Chełmno to miasto zakochanych..). Myślę sobie w Malborku nie byłam, zamku nie widziałam to może pojadę. Tym bardziej, że po drodze Grudziądz i to będzie dobre miejsce na dzisiejszą noc. Miasto małe nie jest, więc sieć hostelowo-kwaterowa na pewno rozwinięta. Rzuciłam jeszcze okiem na mapę jak to się przedstawia I skręciłam na 55. Do miasta dotarłam o przyzwoitej porze. W sklepie miłe panie dały mi opcje noclegowe, więc dzwoniłam, ale wszystko zajęte...Zaczęło się ściemniać,,,hosteli żadnych nie widziałam kręcąc po mieście, więc zaczęłam się niepokoić...Spotkałam panów ze straży miejskiej i pomyślałam, że oni na pewno będę znać jakiś nie zbyt drogi. Pierwszy z panów nie był z tego miasta, zaczął pracę, ale drugi wskazał mi hostel, który się reklamuję (m.in. tym, że tani). Ucieszyło mnie to bardzo i z nadzieją popędziłam gdzieś na koniec miasta. I był! Robotniczy hostel w całkiem przystępnej cenie. Ach!

DZIEŃ SZÓSTY i SIÓDMY (ciężko rozgraniczyć) - 236 km + 19 km

Gdy obudziłam się było słonecznie i pięknie, ale gdy dojechałam do centrum zaczęło padać. Wstąpiłam do piekarni, by kupić drożdżówki na śniadanie. Zainteresowała mnie jedna taka większa....zapytałam co to...i dostałam odpowiedź: amerykanka. Chwila konsternacji, zastanowienia....i zaryzykowałam  - kupiłam...i była smaczna! Nie wiem, czy z tamtą sprzed 7 lat było coś nie tak, czy może moje kubki smakowe uległy jakiejś transformacji...

Rynek Główny Starego Miasta, bulwary, spichlerze, cytadela.  

Zdecydowanie! "A tu nagle okazuje się, jak bardzo warto jest żyć, ponieważ mogą zdarzyć się rzeczy zdumiewające (..)"!

Zaletą poruszania się na rowerze jest to, że przez miasto przejeżdża się wzdłuż i wszerz. Jest się nie tylko "w środku" (centrum). Nawet jeśli nie mam czasu na dogłębne zwiedzanie to myślę, że klimat trochę łapię. Nie tyko ten z miejsc stricte "do zwiedzania", ale i "do życia'. (Taka obserwacja: w żadnym innym mieście nie minęłam tyle osób z tatuażami...i wszędzie Borys monopolowy...).

A'propos łapania klimatu miasta - jakie jest dobre miejsce...? Targ - musiałam wjechać na stadion, pokręcić się tam i kupić "pamiątki"...Moimi pamiątkami są ubrania (stawiam na funkcjonalność). Gdy ktoś mówi, że mam coś fajnego ja: kupiłam w...byłam tam na rowerze...i opowieść o wyprawie, a nie o ciuszku...), ale w związku z dużą ilością miast odwiedzonych przeze mnie podczas tej wyprawy, ilość pamiątek ubraniowych musiałam zminimalizować (nie ze wszystkich miast -właściwie to tylko z kilku -  i raczej coś małego..)

Jako, że zwiedzam lotniska, gdy zobaczyłam znak, że w pobliżu coś tego typu, skręciłam.

Wjazd do ostatniego województwa!

Kwidzyn - dawny gród Prusów, który w 1233 zajęli Krzyżacy (i taka architektura).

W Kwidzyniu widziałam najpiękniejsze ronda na świecie! Każde coś przedstawiało (oczywiście mój faworyt to pan rowerzysta).

Sztum - kolejny gród pruski zdobyty przez Krzyżaków.

Tuż przed Malborkiem znowu spotkałam dwie panie tirówki...W związku z czym miałam pewne obawy przed robieniem zdjęcia przy znaku w skąpym stroju (że jakiś pan się zainteresuje i będę mieć problem z panami "opiekunami" pań..).

 W centrum zagadałam się z pewnym państwem. Pan polecił mi zwiedzenie pięknego dworca kolejowego w tym mieście,...

...więc ruszyłam przez Sklepy Cynamonowe...

...do tego miejsca. Pan miał rację - dworzec jest piękny.

Następnie ruszyłam w stronę zamku,...

...który jest pięknie położony na prawym brzegu Nogatu.

Następnie ruszyłam dalej do Nowego Dworu Gdańsku z nadzieją na nocleg w tym mieście. Robiło się ciemno...

W końcu dotarłam. Pokręciłam po mieście i nie znalazłam żadnego hostelu, hotelu, kwatery...

Ruszyłam do MacDonalda, tam przeczekam, ale był on otwarty tylko do 1, więc na kawę i dalsze przeczekanie ruszyłam na pobliską stację benzynową. Piłam kawę, rozmawiałam przez telefon, czekałam, czekałam i czekałam, żeby nie jechać w nocy. Ale w końcu nie wytrzymałam i ruszyłam. Żałowałam, że nie zrobiłam tego do razu. Tylko, że myślałam o tym, żeby jechać przez Stegnę, żeby uniknąć głównej drogi na rzecz przyjemniejszej. Pan na stacji powiedział, że jest tam nieciekawa droga na nocną przejażdżkę, a ponadto nie przejechałabym (jedynie przepłynęła..). Czyli nie mogę do końca żałować, że nie ruszyłam od razu jeśli chciałam ruszyć inną drogą, co pewnie bym zrobiła.

Wyruszyłam o godzinie drugiej. Było ciemno, a ponadto mgła jak z horroru. Nie było widać nic oprócz świateł zbliżających się tirów. bo na drodze tylko takie pojazdy i ja ze skroploną mgłą na całej sobie.

W końcu zaczęło świtać. Tym samym jazda była bardzo przyjemna. Do Gdańska miałam tylko 13 km. 3 miesjcowości...

..i ok czwartej stanęłam przed tablicą GDAŃSK. Gdy uświadomiłam sobie, że przejechałam tylko za pomocą swoich mięśni niemal całą Polską zupełnie sama (..z kompanem rowerem..), przeszły ciary...CUDOWNE UCZUCIE. Stałam tam o wschodzie, robiłam zdjęcie i byłam chyba najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. .

To piękne miasto jakim jest Gdańsk o poranku jest wspaniałe. Nie ma tego tłumu, który wynurza się później. 

Coś, co jest niemal cudem - zdjęcie z Neptunem bez zbędnych osób.

Usiadłam na ziemi (ławka jeszcze była mokra..) i nadal odczuwałam tę satysfakcję i szczęście. Wywołałam zdziwienie, że o tej porze na rowerze....Pan, który się zdziwił chyba nie zakodował, gdy krzyknęłam, że przyjechałam z Krakowa na tym rowerze...

W końcu sen zaczął upominać się o siebie...Tak się kręciłam, kręciłam, ale coraz mniej radości mi to dawało..Ruszyłam w stronę lotniska (tam pracuje moja koleżanka) i moją uwagę zwróciło schronisko młodzieżowe. Weszłam zarezerwować nocleg, ale doba zaczynała się o 17, czyli kupa czasu przede mną...Pan pozwolił mi być o godzinie 15. 

Dotarłam na lotnisko. Pierwsza moja myśl - wow, jak cudownie, by się tu spało w nocy...Podeszłam do  dziewczyny z firmy koleżanki (...i mojej...tylko oddział w innym mieście) pytając o nią, czy jest w pracy. Zawołała ją. Koleżanka przyszła i chyba trochę się zdziwiła widząc mnie (ta dziewczyna poinformowała ją: "jakaś koleżanka do Ciebie na rowerze"...co prawda kiedyś wspominałam, że może wpadnę do Gdańska na bicyklu...).

Późniejszy biking był w półśnie...Wracając z lotniska pogubiłam się (przynajmniej zobaczyłam dużą część miasta), jechałam powoli, bo byłam w kiepskim stanie, ale w końcu wybiła 15...Mogłam iść spać!

Po paru godzinach snu obudziłam się i pojechałam do centrum na obiad i zerknąć na miasto wieczorem. 

Myślałam, że następnego dnia będę chciała odpocząć od roweru i na nic dłuższego nie będę mieć ochoty, ale...c.d.n...