"Nad morze" cz.2 - Gdańsk-Hel + nad morzem

DZIEŃ ÓSMY - 137 KM

Następnego dnia, gdy wstałam okazało się, że nie jest tak, że nie mogę patrzeć na rower...A nawet: Ja chcę na nim jeździć! Ruszyłam, więc na Hel.

Pierwszy kontakt z morzem w Sopocie. 

Ja i mój Cube zwracaliśmy uwagę (w sumie ciężko stwierdzić, kto większą). A gdy okazywało się, że wybieram się na Hel to pojawiało się lekkie zdziwienie, które wzrastało, gdy mówiłam, że przyjechałam z Krakowa...

Sopockie molo. 

Sopot. Mocne turystyczne miasto zwłaszcza w sezonie wakacyjnym. Czułam, że to nie jest mój klimat.

Ruszyłam dalej bardzo przyjemną ścieżką.

Orłowo! - cudowne miejsce.

Potem ścieżka się skończyła...Trzeba było przejechać przez miasto.

Gdynia.

W mieście tym byłam pierwszy raz, ale w związku tym, że jechałam na Hel, a nie było wcześnie, to nie miałam czasu, by zająć się dłuższym jeżdżeniem po nim.

Bikecafe.

Gdyński mural.

Małe Trójmiasto Kaszubskie - Rumia, Reda, Rękowo Górne.

 Powiat pucki.

Puck! Zakochałam się w tym miejscu. Piękne! Tutaj poczułam, że "Moja wolność ceny nie ma"! W tym miejscu zaczęła się cudowna ścieżka rowerowa wzdłuż linii brzegowej Morza Bałtyckiego.

Niestety było dość późno, więc pędziłam baaaardzo szybko, co było fajne, ale nie fajne było to, że nie miałam czasu, by delektować się tymi cudownymi miejscami, czy żeby zjeść rybę na plaży...

W końcu dotarłam do ostatniej miejscowości. Droga niestety prowadziła już przez las, nie wzdłuż morza.

Powrót do Gdańska miał odbyć się pociągiem (była to już droga powrotna, więc "mogłam"). Gdyby nie był późny wieczór to wróciłabym również na rowerze, przynajmniej tą ścieżką do Pucka, żeby jeszcze raz pooglądać te piękne widoki, ale niestety nie było późniejszego pociągu, a spałam w schronisku młodzieżowym, więc nie chciałam się pojawiać w środku nocy. Zapytałam pewnych ludzi, czy będzie jeszcze jedna stacja kolejowa, na co oni odpowiedzieli mi, że nie (co później okazało się nieprawdą...). Wróciłam, więc do Jastarni nie dojeżdżając na sam "koniec", a raczej początek Polski. Niestety...

Ale i tak to, że dojechałam tutaj było spoko, bo w Pucku panowie mi powiedzieli, że nie ma szans, żebym zdążyła przed ostatnim pociągiem powrotnym. Pędziłam obłędnym tempem (nie zjadłam ryby...nie było takiego chilloutu na plaży...) i zdążyłam! 

Padła mi bateria w telefonie i martwiłam się, co będę robić pociągu, bo do nikogo nie zadzwonię (książki przecież nie mam...). Zanudzę się przecież tak siedząc po prostu, ale spotkałam ciekawego pana rowerzystę (właściwie to dwóch, bo na chwilę do rozmowy włączył się jeszcze jeden chłopiec) i tak rozmawialiśmy o naszej rowerowej zajawce i o przebytych wyprawach. Podróż minęła mi bardzo szybko.

                             DZIEŃ DZIEWIĄTY - 56 KM

Kolejnego dnia wymeldowałam się ze schroniska, wzięłam znów na plecy mój plecak (dzień wcześniej "miałam szansę" wyrównać opaleniznę podróżując bez...ponieważ mogłam zostawić go w schronisku, gdzie ostatecznie spędziłam 2 noce) i ruszyłam do Sopotu. Byłam tam umówiona z koleżanką. Miał to być taki totalnie leniwy dzień. Zasadniczo nie wiedziałam, co dalej - czy zostaję, gdzie zostaję...Kilka dni urlopu jeszcze miałam, więc mogłam sobie pozwolić na to, by zrobić to na co mam ochotę w danej chwili (ach!)...

 Chwilę myślałam, że zostanę jeszcze nad Bałtykiem. Szukałam noclegów w Sopocie, ale było z tym kiepsko. Oczywiście cena nie była mi obojętna (z kwaterami jest tak, że każdy woli większej grupie wynająć niż jednej osobie., chyba, że zapłaciłabym za 2 lub nawet 3 osoby...). Byłam nawet w tej sprawie w informacji turystycznej. W końcu znudziła mi się ta zabawa i pojechałam na plażę (przynajmniej "zwiedziłam" trochę to miasto, nie tylko deptak i plażę).

Aczkolwiek plaża na chwilę zawsze spoko...

Ogólnie nie lubię spędzać czasu uskuteczniając nic nie robienie, ale fajnie było się położyć i zamknąć oczy...

 ...ale musiałam czuć, że mój kompan przy mnie cały czas, więc było tak...

Leżałam, leżałam, ale w końcu mi się znudziło...Ileż tak można..? Godzinę..? Tym bardziej, że koloru "łapać" nie musiałam...Byłam chyba najciemniejsza na całej sopockiej plaży...

Spotkanie przeniosłam do rodzinnego miasta koleżanki - Gdyni.

Moim zdaniem Gdynia jest ciekawsza. Jest w niej więcej autentyzmu. Miałam całkiem sporo czasu na pojeżdżenie po mieście, bo dopiero wczesnym wieczorem byłam umówiona "Przy rybkach". Ogólnie kręciłam w okolicach Bałtyku. W końcu nad morze jechałam parę dni, więc postanowiłam delektować się tym nadmorskim klimatem...

I w końcu zjadłam pierwszą rybę podczas tego pobytu nad morzem! Dalej nie wiedziałam, co dalej...Koleżanka odprowadziła mnie na dworzec (powrót do Krakowa miał odbyć się pociągiem), sprawdziłam, o której odjazd do mojego miasta, ale zerknęłam gdzie ewentualnie bym mogła podjechać...Stwierdziłam, że jednak chcę do Krakowa. Trochę czasu było, ja miałam ochotę na wieczorną przejażdżkę...

...więc podjechałam do Sopotu. Niestety, by dojechać jeszcze do Gdańska nie miałam czasu. Zrobiłam szybko zakupy spożywcze i wsiadłam w pociąg. 12 godzin w tym pojeździe mnie PRZERAŻAŁO!

Do pociągu wsiadłam złymi drzwiami (nie mam jeszcze wprawy w jeżdżeniu z rowerem w pociągu, podczas "niemieckiej wyprawy" miesiąc przed, był mój pierwszy raz w tym względzie...). Na szczęście pan konduktor był bardzo miły i pomocny. Okazało się, że w przedziale rowerowym słodko śpią jacyś ludzie...Wygodnie rozłożeni w śpiworach...Miły pan konduktor ich obudził, żeby umieścić tam mój rower i tutaj zostałam troszkę zirytowana...Mój Cube jest duży i nie mieści się na rowerowych hakach, więc jedna z dziewcząt chciała go wieszać na szprychach...Stanowczo zaprotestowałam! Ostatecznie stanął w poprzek nie przeszkadzając nikomu. Tym ludziom nadal było wygodnie, mojemu rowerowi też, ale nie było wygodnie mi...Pan konduktor szukał dla mnie miejscówki, ale niestety nie było nic. Zresztą i tak nie przemieściłabym się 10 przedziałów dalej - tak daleko od mojego "kompana"...Położyłam się...na korytarzu zastanawiając się, czy wcześniej wypadnę, gdy ktoś otworzy drzwi (raz ktoś chciał, ale pan konduktor zareagował, bo wiedział, że ja tam leżę),  czy może wcześniej podeptają mnie dzieci z kolonii dreptające do toalety. Na szczęście dzieci grzecznie i uważnie mnie przekraczały, a ja nawet zapadłam w sen...

W Łodzi ludzie śpiący w przedziale rowerowym pozbierali manatki i wysiedli. Wreszcie mogłam się przenieść do tej komnaty, gdzie nikt się nie kręcił nade mną...Aczkolwiek mój widok wciąż zadziwiał dzieci. Nie wiem dlaczego chciały mnie budzić, jak tam sobie leżałam (takie szepty słyszałam). Zasadniczo było w porządku, choć podłoga pociągowa nie jest to miękkie i ciepłe (i pewnie nie zbyt czyste..) podłoże...

Padało (nie wiem, od którego miasta) i taka pogoda powitała mnie moim mieście...Wysiadłam z pociągu ruszając na rowerze do domu. 

BYŁO PIĘKNIE!